inci itiraf

zamanın tozu filminden bir sahne sancıyor zihnimde. belli belirsiz bir ışık huzmesi ardından kaybolmuşlukla sayıklayan bir çift göz. nereye ve kime baktığının ne kendisi ne de çevresi için bir önemi var. boşluk hissi her yandan kadraja girmek için uğraşmakta. yönetmen ne yaptıysa yetmemiş besbelli.
garbın şarka uzanan gittikçe ıssızlaşan, ıssızlaştıkça insana ait ne yoksa o boşluğukta mana bulan bir yoldayım. her ferdin bir sancısı olduğuna inandırdılar ya bizi. bence yok. itiraf değil elbette bunlar. buruk bir hüzün ile sigaraya hırsla bakan gözlerimin rdında zihnimde oluşan kelimeler.
yazdığım yerin formatı, günün anlamsız saati. hepsi ters, yanlış, harekesiz. ben ise işte bunların arasında bu anlamdan yoksun kelimeleri yazıyorum.
kalıcı olan yoktur. beka arzusu vardır. hem hislere, hem insanlara...