ıspartada siktigim üniversiteli

huzursuzlugundan kalkıp gitmeye calıstı kolundan yakaladım 'bu sefer olmaz ' dedim ' söyle neden korkuyorsun bu kadar yoksa söylediklerinde samimi mi değilsin' artık geri dönüşü olmayan cümlelerdi bunlar beyler 'seni sevgilim olarak görmek arkadaşlarımla sevgilim olarak tanıstırmak istiyorum artık' dedim ulan hani hakkaten hayatın durdugu anlar vardır ya öyle bi andı yani bir sonraki cümlesi hayatımı daha da yasanabilir de kılabilrdi agzıma da sıcabilirdi 'eğer bu bi teklifse daha kibar ve centilmen şekilde olmalısın' dedi tabi bu cümleyi idrak etmem bi 10 saniyemi aldı hemen en yakın agaçtan bi yaprak alarak (hem esprili bi tarafı olsn cünkü onu gülerken görmek cok daha iyi geliyordu) dizlerimin önüne cöktüm 'artık ismini kullanmak istemiyorum sana sevgilim deme şansını bana lütfeder misin' tarzı olabildgince romantk bi cümle kurdum ve karsılıgnda kocaman ve sıcak bir sarılma aldım