sabah cıgarasının üzerine söylev

"anamızı gibtin tayfun" dedim..

"toplum" dedikleri bir heyula var tayfun; kime nerede nasıl hareket edeceğini belirleme salahiyetine sahip bir heyula. Zat-ı âlîlerinin va'z buyurduğu kerameti kendinden menkul doktrinlere riayet ettiğin zaman hüsn-ü kabul görüyor, aykırı davrandığın zaman seni tard ediyordu. Tekil şahsiyet, birey olarakolarak varlığının pek önemi yoktu ya da akredite edilmişsen bir anlam ifade ediyordun, aksi taktirde tu-kakasın.

bizim kendisiyle bi alıp veremediğimiz yoktu esasen. doktrinlerine itirazlarımız mahfuz, kendi halimizde hayattan kâm alabilme peşindeydik. öyle ya, kaç kere gelecektik ki bu canına yandığımın dünyasına.

herkes doğru. herkes haklı. Kabul. herkesin doğru ve haklı olduğu yerde yanlış ve haksız biz olalım dedik zira herşey zıddıyla kaim.. ona da tahammül edemediniz. yok saydınız. ikinci sınıf insan muamelesi yaptınız. işaret parmaklarınız bizi gösterdi hep suçlayıcı bir eda ile. anneleriniz sokağa çıkarken sizlere bizim gibilerden sakınmanızı salık verdi.

Fazla arabesk edebiyatı yapmadan söyleyeyim ki, adına toplum dediğiniz ve it gibi tırstığınız o mevhumeden zerre miskal çekiniyorsak namerdiz. bunca "iyilik ve güzelliğin" arasında bizim "yanlışlık ve çirkinliğimizi" tolere edemeyecekse bu toplum ta yerin dibine batsın!

Elalem ne der kaygısıyla şu kısacık hayatını kariyer, moda, titr, etiket uğruna peşkeş çeken samimiyetsiz yavşaklarla aynı sferi paylaşmayı zül sayıyoruz bilesiniz. Bize aferin çekecek, ensemizi okşayacak eli kırar, dili de keseriz. Sizden hiçbir şey ummuyor, hiçbir şey beklemiyoruz.

iki dakka adam olun. Zaten yakında geberip gideceğiz. Usandırdınız, yeter!

Dedim..

Sonra, tayfun döndü ve "kanka sen ne diyon amk ya" dedi bana..

Harbi lan, ben kime ne diyorum amk?..