evet üç harfli hikayemizin zamanı gelmiştir

cemal telefona sarıldı baktı çekmiyor. ben sinirliyim ama. dıbına koduğumun çocuğu ne telefon çekiyor ne başka bir şey diye bağırdım. bu taku başımıza sen sardın kız öldü lan senin yüzünden dedim. cemal çöktü yere ağlamaya başladı. aylinin arkadaşı olan kız bağırmaya başladı bu sefer de: ağlama şimdi ne yapıcaz onu söyle.

beyler imam bulmak lazımdı. bilgisayarımız yandığı için bakamıyoruz internetten. komşudan istesek ki emindik ki çığlıkları duymuştu, iyice şüphelenecekti. neyse ayaklandık, hep birlikte cami aramaya karar verdik. ilk bulduğumuza sığınacaktık. kesinlikle ayrılmayacaktık. kapıya yönelmiştik ki bir ses çınladı: boşuna uğraşmayın her yerdeyiz! yalan yok ben de bağırdım korkudan. ses ölüden geliyordu. yalnızca ağzı kıpırdıyordu, aynen yerde yatmaya devam ediyordu. kendimizi bağırarak dışarı attık. koşmaya başladık. sitedekiler de bizim evin oraya gelmişlerdi. hepsini ittirip siteden çıktık. biraz sonra durduk. yakınlarda cami yoktu. karşıya baktığımda ise yine o kireç suratlı yaratığı gördüm. bu sefer yalnız değildi. en az on on beş tanesi daha vardı. beyler yaratık yirmi otuz metre karşımdayken göz açıp kapayana kadar yanımıza sokuldu. biz artık kıpırdayamıyoruz amk nereye kaçacaksın. yaratık eliyle kılardan birini yakaladı ve kayboldu. aynı anda diğerleri de ve kız da kayboldu. kızın arkadaşları falan bağırmaya başladılar. ben de gibtir çekiyorum sürekli. dua şu bu aklıma gelmiyor. ve beyler kızı bir kaç metre ötede yerde yatarken bulduk. ben öldü zannettim ama ölmemişti. kontrlsüzce titriyordu. hemen koştuk, ayağa kaldırmaya çalıştık. kız korkudan kireç gibi olmuştu. ama biz oyalanmak istemiyorduk. bir an önce bir camii bulmak istiyorduk. yeniden yürümeye başladık. ve bir kaç dakika sonra camiiiy bulduk. daha doğrusu biz camii sanmıştık. nereden bilelim...