90lı yıllarda nasıl idamlık oldugumu

ankaraya kadar ekip aracıyla gittik işte. onlar da baska tek kelime etti bende. zaten uyumustum sonlarına dogru. karakola ikinci bir tokatla uyandım. tam anlamıyla oraya kadar da sürükleyerek getirilmiştim. buralar pek heyecanlı geçmeyecek sizin için. ifadeler mahkeme derken sadece şunu anlatayım. nergiz vefat etmiş. cinayet ve tecavüz olarak geçmiş. ailesi de baya imkanları zorlamış idamla yargılansın yaştan yırtamasın diye. kafasına vazoyla vurdugum kapıcı da dava olmuş. adam yaralamaya girmiş bu da. dayım ve ailem arasında büyük bir kavga olmustu bu süre içinde. kuzenimi yaralayıp benimle zütürdüğüm için de adam kaçırma ya girdi. araba hırsızlıgı var bir de . ben ne desem diyim dinleyemediler. aşagılayan bakısları gordukce konusamıyorum zaten sanırım herkes annem babam dısında beni ölü görmek istiyordu. tabii. önce ulucanlar cezaevinin idam koğuşuna sevk edildim. sonra avukatın yardımıyla islah evine alındım ve avukat ve ailem çok para döktüler dönem. atölyeyi ve evleri sattılar. avukalar için. uzun süre islahevinde kaldım ama umudum yoktu ipi bekliyordum herkes de bunu istiyordu. koğuştakiler bile. koğuşta benden beterleri de vardı ama sırf konusmam üstüm başım farklı dşiye beni onlarda sevmezdi. orda da cok dövüldüm. af cıktıgında ilk salınanlardan biri de bendim. ama ben zaten ölmüştüm o gun nergizin evinde. içerden 99 senesinde çıkmıştım. o kadar yıl kolay degil okul hayatım bitmişti. işyeri ve evler elden gitmişti. ailem amcamarın kiralık evine taşınmıştı. tek amcam yardım etti o dönem bize. cıkınca onun tanıdıgının bi ekmek fırınında calısmaya basladım. çok sessizdim anormal derecede sessizdim hepç delirdi diye korkuyolardı. en sonunda babam ısrar etti evlenirse geçer diye. evlendirdiler de amcamların ordan bi kızla. yıllardır öyle bi hayat yaşıyordum. işi de bıraktım. bi tartışma sonucu karımla yaşadıgımı evdne baska bi takum yok. bu arada o mahalleyi bir daha görmedim. bazılarını facebookdan bulup görüşme hayalleri kuruyorum ama hazır degilim işte.

olay bu gençler