90lı yıllarda nasıl idamlık oldugumu

kusura kalmayın gençler emin olmak istedin okundugundna

neyse bizim salak kuzen ilk baslarda hicbisey diyemedi ben de dedim heralde kolay degil böyle bi durum düşünüyo şuan gidene kadar alışır. cüzdanda yanım da bişeyler alırım buna sevinir falan diyorum. kuzenin yanımda olduguna hem üzülüyorum hem seviniyorum. konuscak biri var dertlescek hem de basını belaya soktum diye ama kendisi kasınmıstı. ankara-çankırı karayolundayız. araba baya gerimizde. etrafımızdan anca şehirarası otubuselr gecip gidiyor polis molis yok. ama içim içimi yiyo eve ulaşmışlarmıdır nergiz nasıldır ne kadar kızmışlardır bana diye ?
kuzenden bi 1 bucuk saat sonra falan ilk lafını etti tekrar. gerçek degğil abi demi diye? halen sırıtıyordu o an durumun zorlugunu anladım. cocuk soktan konusamıyomus gerçek kardeşim ama mera etme kurtulcaz falan demeye kalmadan kacmaya başladı bu. bende çantayı falan attım dur diye bagrarak takib ediyorum. kendim için degil başına bi iş gelcek otobanda kosuyo salak diye. ben buna yetişince o yandaki çöp bidonunun kapagını alıp fırlattı bana kolum fena acıdı tabii. neyseki ben kovalamaya devam edince düştü kaldırımdan bende üstüne atladım tabi önce bi tokat attım. buda direniyor altta. o ara bogusurken benim evdeyken odamdan aldıgım falçatayı fark etmiş cebimden cıkınca. bunu aldı delirmiş bi şekilde koluma saplamaya calısıyo ben kolunu tutuyordum . sonunda kaptım elinden bu bagırmaya baslayınca.i önce eline bikaç çizik attımk sus diye susmayıncada bogazına dayadım. keserim falan dedim. sustu öyle diyince ama bırak beni gidiyim dedi bende önce olmaz dedim bu tekrar kacmaya calısınca yakalayıp kafayı gömdüm. otobanın dıısında biyerde bi saman çukuru vardı sürükledi,m oraya kadar. asagı atayım en azından ayagı burkulsun ben çankırıa ulasana kadar eve gidemesin dedim. cebine biraz para sıkıstırıd yuvarladım sonra da tümsekten bi tekmeyle. bi süre baktım halen süründügünü görünce rahatlayıp devam ettim yoluma. tam hava karardıgı vakit yaz olduguna göre baya geç bi vakitte çankırı il sınırına vardım. bi telefon kulubesi buldum oralarda biryerde için girip soluklandım az. sonra aklıma geldi kart alıp evi bi arayım kulubeden cevap vermeden konusurum nabız yoklarım falan. benzncinin ordan kartı aldım aradım evi ama açan yok. biraz bekledim. atölyeyi aradım. ömer abi çıktı bizim dükkanda calısan. ömer abi ben ... dedim. adam direkt kapattı yüzüme sonra bi cesaret edip nergizleri aramaya karar verdim ezberimdeydi numaraları ordanda cevap yok. neyse gittim benzinciye bi kart daha aldım. yicek bişeylre falan aldım. aklıma gelen yere gittim. çankırıda okdugumda okulun takımından arkadaşlar vardı. başka takım geldiginde kaldıkları misafirhane vardı bitane. oraya gideyim zaten 1-2 kişi kesin tanır dedim. bu kez şansım biraz iyi gitti. eski okuldan arkadaşın abi ordaydı adama ayaküstünde bi ton yalan anlattım. babayla kavga ettik biriki gün gitmicem falan sonra klagib abi nutuklarına başladı. ama oda verdi sagolsun. odada da yalnızdım. tv olması da büyük şanstı. tv otellerde zor bulunuyodu allahın misafirhanesine ne arar dedim açtm. maç özeti vardı onu izeyim dedim. bu sıradada kuzeni nergizi ve ailemin duruunu düşünüyordum mahalledeki mahfolan itibarım da cabası. aglamaya başladım sabaha kadar. geçicek diye nereye geçceke amk. ne sıfatıyla arandıgımı bile tahmin edemezdim henüz. yaş işte

...