incicilerin mezar taşı yazıları

Liseli olanlar gibtirsin gitsin evvelinde.

1987li yıllarda çocuk olan panpalarım hatırlar. barış abimizin pazar günleri bizi ekrana kilitleyen programı.

vay amk dedim lan bi. ne zaman büyüdük, ne zaman okullar bitti ne zaman işe başladık.
programın yarım saatini izleyebildim sadece. bu yarım saatte paketi gibip attım.

barış abinin çocuklara sorduğu her soru ardindan gelen cevaba "alkış" diyerek kameralara bakıp o mükemmek gülümsemesini yaptığı her saniyede bir kat daha ağladım.

barış manço ki öldüğünde ağladığım tek ünlü. teyzemi de
o yıllarda kaybetmiştim. tek damla yaş akmamıştı gözümden

nasıl oldu lan?
mahallede her gün para almak için
elini öptüğüm hamit dedem ne zaman öldü?

ne zaman büyüyüp de insanlarin barış manço gibi olmadığını öğrendik?

tasolarımızı, bilyelerimizi ne zaman kaybettik.

minyatür-japon kale maçlar ardından
yenilen takımın aldığı kolanın tadını ne zaman unutuk.

şimdi bazılarınız özet geç diyecek.
özet:eskiyi özledim binler. dertlerimi rahatça
anlatabildiğim tek yer burası.

hepinizin dıbına koyayım.
hepinizi çok seviyorum lan amcık ağızlılar.