cebimdeki otobüs parası nasıl da

değiştiriyor her şeyi.

kafam çok güzel beyler, kusuruma bakmayın.

amacın gitmekse kimse durduramaz, bunu çocukken öğle sıcağında parka gittiğin zaman öğrenmiş olmalısın. hani biliyorsun ya her şeyi. gerçekten biliyorsun ama, makaradan değil öyle. şu an otobüste olacaktım mesela, belki de denize paralel uzanan o ilk öğrendiğim dağların denize bakan eteklerindeki herhangi bir vadiden elimde bir kitap, kafamda bir gözyaşı ve gözümde bir kararlılıkla ilerliyor olacaktım. arka koltukta aralıksız ağlayan çocukla beraber. bir hayal etsene, ha, sen bana hayalet diyordun ya hep. hayal ettim ben. sadece hayal ettim. ve o kadar güzel şeyler hayal ettim ki, pamuk prenses elmayı yemekten vazgeçip hayallerim için sofrada yerini alabilirdi. bir düşünsene, hiçbir cüceye aşık olmayan, ama hepsini teker teker ayrı seven bir pamuk prenses. ve eğer böyle bir hikayedeysen, dışlanmış bir elma olmak zorundasındır. matematiksel olarak açıklamak gerekirse eğer, n kişilik bir hikayede sadece (n-1) kişi mutlu olabilir, matematik doğanın konuştuğu yegane dildir. koca bir dünya nüfüsuna karışmayı reddederek -1 olarak kalmayı tercih eden adamlarız bizler. ben o adamlardan biriyim. ister istemez. söylediğin gibi, nefret var içimde. insanlara karşı. çünkü ben hangi insanı sevdiysem ya ölerek “beni sevme” dedi, ya da öldürerek. bilmiyorum. behzat amirim bu olaya da el koyar sanırım, ama seni nezarete atmazdı. sen yine bana hayal et derdin, ben hayal ederdim. bugün gerçekçi bir hayal gördüm, yanına geleyim derken bak şimdi neredeyim? gelebileceğim yerler belliyse demek ki benim. müsade ediyorsan bir çay daha söyleyip sonra gideyim. çayını bitirdiysen sen de gidebilirsin. çünkü ben cebimdeki otobüs parasını çaya vermeyi tercih ederim.

28 Haziran/ Antalya değil Ankara