ergen yıllarımdan kalma aşk hikayem

2. dönemim başlarıydı, annesiyle babası kavga etmişler ve babası evi terketmişti. tabii ilk arayacağı kişi olarak beni aramıştı ve telfonda ağlıyordu ve ben buna dayanamıyordum. sevgilinizin yanında olamamak, ona bi kere bile sarılıp geçecek diyememk ne kadar zordur bilir misiniz. işte ben biliyorum ! o ağladığında gözyaşları tam kalbime kalbime damlıyor ve yakıyordu. o telefonda konuştukça ben sustum, ağlayarak anlattı ve ben sustum... dinledim sadece. konuşsam neyi değiştirebilirki diye düşündüm. yanında olmadıktan ona sarılıp korkma diyemedikten sonra ne anlamı vardı ki bunların. bu aşkın ne anlamı vardı ki bi kere bile göremedikten sonra. telefonu kapattığımda artık bildiğim ama görmeyi istemediğim şeyler bir bir gözümün önüne geldi. bu saçma aşkı uzatmanın anlamı yoktu. bizimki sadece bir hayaldi. bunu anlamıştım...