hayatımın dönüm noktasını anlatıyorumm

ilk 3 ay boyunca sace sıvı gıdalarla beslendim. ailem sürekli destek vermeye acımı dindirmeye çalışıyorlardı. okula 2ay boyunca gidemedim, zaten beni okulda seven kimse yoktu, yokluğumuda anlamazlardı zaten, dedim ya istenmeyen insandım... handanı seviyordum ama gururluydum bir daha hiç konuşmadım onunla.ve 3 ayın sonunda normal gıdalar yemeğe başladım, ve okuluma devam ettim. karne günü geldiğinde çocuklar sevinir ama ben hiç sevinmezdim. çünki iyi not aldığımda sıra arkadaşlarıma ' bak ben bundan 5 aldım' diyemezdim,eve gider anneme gösterirdim. karne gününde sınıfta 32 kişi olmamıza rağmen sadece 5 kişi lise 2 ye geçmiştik.ama ne sevindim nede üzüldüm. toplum beni duygusuz, acımasız biri yapmıştı. geriye doğru baktığımda hala üzülürüm binler.