1. 26.
    0
    “Doğru söze ne denir!” dedi Domuzcuk. “Peki bu afişi ne yapalım? Orada asılı mı bırakalım?”

    “Hayır.” diye cevapladı Kirpicik. “Benim daha iyi bir fikrim var.” Afişi duvardan yırtarak aldı ve küçük parçalar halinde yırtarak uçaklar yaptı. Domuzcuk’la Kirpicik’in kâğıttan uçakları çook yukarılara, gökyüzüne doğru savruluyordu.

    Öyle eğlenmişlerdi ki... Nihayet yine bütün içtenlikleriyle gülebiliyorlardı. Eskiden, güneşin parladığı ve yağmurun yağdığı günlerde olduğu gibi…

    Peki, bu hikâyeden ne öğreniyoruz: Tanrı’yı bilmeyenin, Tanrı’ya ihtiyacı yoktur!
    ···
   tümünü göster