gece sokakta yürürken önümde

bir bayan vardı. ben ona yaklaştıkça kadında bir gerilme oldu ve kadın adımlarını sıklaştırmaya başladı. ben de kadının gerilmesini istemiyordum benim o gece yarısı sokakta am kovalayan bi sapık olmadığımı anlamasını ve bi an önce rahatlamasını istiyordum. o yüzden kadını bir an önce geçmeliydim. geçmeliydim ve hızla arayı açmalıydım ki bayan benim yalnızca yoldan geçen sıradan bir insan olduğumu anlayıp derin bir oh çekmeliydi. bu yüzden kadın hızlandıkça ben daha da hızlandım. sonra kadın bir anda koşmaya başladı. ne yapacağımı şaşırdım ve ben de koşmaya başladım. kadını geçmem gerekiyordu. artık bi yola girmiştim ve geri dönüşü yoktu. kadına tam yetişmek üzereydim ki kadın bağırmaya başladı. imdat imdat diye. mahallenin bıçkın delikanlıları bu duruma sessiz kalamazlardı. kalmadılar da. bu entryi şu an bayrampaşa devlet hastanesinden yazıyorum.