aldatılmış bir erkeğin başından geçenler

ağlıyor, içimi boşaltmayı düşünüyordum ama olmuyordu.. yıllardır ağladığımı görmeyen annem dayanamamış ağlamaya başlamıştı. içimden kendime küfrediyordum senin gibi adama lanet olsun bir huur için ağlıyor, ailenin huzurunu bozuyor ve anneni ağlatıyorsun, allah belanı versin! annem'e rica ettim, lütfen eve git-dinlen başımda durman kendine eziyet bak kocaman adamım artık ben bırakta kendimi toparlıyayım.. zar-zor ikna ettim kadıncağızı tamam öğlen baban gelince beni eve zütürür dedi..

babam geldiğinde, bir şeyler konuşmak istediği fakat iyileşmemi beklediği her halinden belliydi halime hem acıyor, hem kızıyor gibi bir hali vardı.. çok geçmeden odada yan yatakta yatan hasta ile başbaşa kalmıştım.. o gece bütün gün boyunca şu koskoca dünya da ailemden başka hiç kimsem olmadığını, onların da hiç bir zaman göğsünü kabartmalarına neden olamadığımı defalarca hayal kırıklığına uğrattığımı farkettim..

oysa babam beni anadolu lisesi'ne yazdırırken ne ümitlerle yazdırmıştı, aslan oğlum okuyacaksın soyadımızı yücelteceksin diyordu-babamın bu temennilerine sınıfta kalarak ve okulda kendimden illallah dedirterek cevap vermiştim.. okulda hocalardan başarısızlıklarımı duydukça okula gelmeyi de bıraktı. 2 senedir okula adımını atmamıştı.. keşke yok olsam, keşke beni tanıyan bütün insanların hafızalarından-benliğnden-bütün fotoğraflardan silinsem diye düşünüyordum şu lanet dünya da bana ait hiç bir iz, anı, görüntü kalmasa ne güzel olurdu. yok olsam hem ben hem bir sürü insanın huzurla dolacağı mukakkaktı..

bir yandan da bugüne kadar ne zorluklarla mücadele ettin, bir kız yüzünden - hayatta uğramış olduğun 2-3 başarısızlık karşısında diz çökmeye değer mi diyordu. ben bütün bunları düşünürken vatan sever duygularım kabarmıştı kendimi göktürk, osmanlı ordularında en düşük rütbeli en işe yaramaz asker olarak düşünüyordum en azından o ordularda olsaydım yaşamak için bir amacım-uğradığım felaketler karşısnda sımsıkı sarılacağım bir idealim olurdu. fakat bu yaşadıklarım neydi bir kız için kendimi resmen harcıyordum.. son aylarda oldukça kilo vermiş, cildim sararmış, öksürüklerle uyanır olmuştum. intihar edip-etmemek arasında gidip geliyordum günün ilk ışıklarına kadar bunu düşündüm hayır pes etmek yok, öleceksen de bir kız için değil bu topraklar için, yada şerefin için öleceksin metehan dedim. bu düşüncenin verdiği huzur ve güven ile uyuya kalmıştım..