tıpçı sandığım 46 raporluk sevgilim

ipek melisin üstüne atlayacağı sırada melisin elindeki bıçağı fark ettim. dondum ve bakakaldım beyler. ayırmak için bile çok geçti artık. melis bıçağı ipeğin tam karnına saplamıştı. göz göze duruyorlardı. birbirlerine öylece baktılar. ipek nefes alamıyor gibiydi. şeytan yok oluyordu. yere çöktü. melisin eli hala bıçakta, bıçak hala ipeğin karnındaydı. meliste onla beraber yere eğildi. ve beyler eğer orada olsaydınız hayatınızda görebileceğiniz en içten en heyecanlı en pişman ağlamaya tanık olurdunuz. hayatın bazen artık dönüşü olmayan anları vardır. bu da onlardan birisiydi melis için. ipek yere düştü. ölmüştü. melis ipeğe bakarak ayağa kalktı sonra bana baktı. ağlıyordu. şşş dedim. melise doğru yürüdüm ve melis bana sarıldı. sakinleştirmeye çalışsam da boştu artık. yapacak hiçbir şey kalmamıştı. ben de haykırmak istedim. oturduk ve ipeği izledik. aradan geçen 1 saat sonra melis gözlerini ipekten ayırdı ve bana baktı. son kez, son kez senin olmak istiyorum dedi. kendimizi kaybetmişcesine, bu dünyaki son günümüz gibi sevişmeye başladık. ipeğin gözleri yukarı bakıyordu, bu anı yaşarken onu unutmak istiyordu, hiç olmamış gibi, bunların hepsi kabusmuş gibi.