tıpçı sandığım 46 raporluk sevgilim

melisle tekrar gizliden gizliye buluşmaya başlamıştık. melisin ne polisler ne de ipek umrunda değil gibiydi. mutlu görünüyordu. aslında daha çok bitkin ve yorgundu. bana ipekten ne zaman kurtulacaksın diye sordu. biliyorsun lütfen yapma dedim. ben polisleri nasıl halledeceğiz dedikçe o konuyu kapatıyordu. o anda beni ne kadar çok sevdiğini anladım beyler. polis ya da ebrunun olayı hiç ama hiç umrunda değildi. konuştuğumuz her konu ipeğe dayanıyordu. ben konuyu kapatmaya çalıştıkça daha da öfkeleniyordu fakat belli etmemeye çalışıyordu. onu çok seviyordum bu yüzden ipekle ayrılamazdım. melis öfkelense yapacakları belliydi. en fazla bi kavga çıkarabilir. fakat ipek.. o tehlikeliydi. bu yüzden biraz daha akıllıca oynamam gerekiyordu beyler. ipekten hemen ayrılırsam bütün hıncını melisten çıkarırdı. işin bu boyutu dışında ipeğin beni tehditi de vardı. bunu melise anlatamıyordum. ipek intahar edip notuna benim yüzümden intahar ettiğini yazabilirdi bu yüzden tırsıyordum amk. bi de onun kabuslarını görmek istemezdim açıkcası. annanemden içime vicdan kaçmış beyler yapacak bi şey yok.