tıpçı sandığım 46 raporluk sevgilim

fakat planım her zamanki gibi başarısız olmuştu. en son gördüğüm o kabusu hiç bir zaman unutmayacağım. melisi ipeğe karşı korumak için çaba sarf ettiğim gecelerden biriydi. ipek yalnızca şarap içtiği zaman normalleşiyordu, bu yüzden şarap almıştım. ipek fazla konuşmamaya başlamıştı. yani en azından son 3-4 gündür böyleydi. yalnızca suratıma masum bi şekilde bakıp yanağımı okşuyordu. sonra da bacağını bacağıma dolayıp uyuyordu. işte o kabus o gece başladı. bir düşme sesi duydum beyler. intahar eden bir insanın düşerken çıkardığı sese benzettim çok net değil. sonra ayşeni gördüm. fakat en son gördüğüm haliyle değil, düştükten sonraki haliyle. suratı paramparça, giysisi yırtık, kolu parçalanmış. ama bakışlarındaki öfke artmıştı. o haliyle bana baktı ve 'günün iyi geçti mi? eğleniyor musun?' ve sonra üstüme doğru geldi. o kulağımdaki fısıltıyı yeniden ve daha net hissettim beyler. 'gel'. terler içinde uyandım. ayşen hala ipekle beraber olduğum için beni de suçluyordu, ya da ben ayşenin ölümüne çok fazla üzülmüştüm.