süleymancılar

vaktinde nur cemaatinde abilik yapmışlığım vardır. buna ek olarak süleymancı akrabam var. onları ve çevrelerini görüyorum, üzülüyorum.

adamlarda bir kitap okumak bir araştırmak yok. ve bunların aralarında dayanışma çok kuvvetli olduğu için fakir olanını da görmedim şimdiye kadar.

en nefret ettiğim iki şey işte. ben merkezcil (yani kendi doğrularının evrenselliğine inanan) ve gereksizcesine iyi beslenmiş insan modeli. amerika'daki "wasp"ın bizdeki karşılığı.

ne kadar kötü ya... sartre bilmeden, freud bilmeden, marksizmin ne olduğunu bilmeden (konum burada gereksiz batı hayranlığı da değil, doğu kültürünü ötekileştiren "beyaz aydınlardan da nefret ediyorum) onu bunu geçtim, türkiye cumhuriyeti tarihini bile bilmeden, fakat tek bir kitapta okudukları şeylerin de bilinmesi gereken herşey olduğuna inanarak ve bununla uyuşmayan bilgi yığınını direk reddederek yaşayan, üstelik bu zihinsel verimsizliklerine rağmen haketmediklerini düşündüğüm bir refaha sahip olan kimseler bunlar.

merak etmeyin benim ateistlerle ilgili de çok ciddi sorunlarım var. benim sadece varlıklı değil, yoksul insanlara karşı da öfkem var. Benim sadece liberallerle değil, marxistlerle de ilgili de açmazlarım var. cahillerle değil, günümüzün aydını ve sözde entellektüel ilgili de kocaman sıkıntılarım var (çünkü cehaletten nefret ediyorum).

ama şu bediüzzamancılar'la, hilmi tunahancılara karşı açıkça düşmanlık besliyorum. çünkü pek çok şeyi değiştirebilecek güçleri varken, bu bomtak düzene çanak tutup, "öbür tarafa" çalışmanın yeterli olduğuna inanmışlar.

söyleyecek çok şeyim var da... neyse, sözün sonu gelmez. umarım anlıyorsunuzdur beni.