tıpçı sandığım 46 raporluk sevgilim

konuyu kapatmak için iyi erkek rolümü oynamak zorundaydım. 'hadi aşkım evimize gidelim' dedim. hiçbir şey yokmuş gibi davranmaya çalışıyordum. fakat o da ilk kez konuyu uzatmamıştı. başını omzuma dayadı ve öylece eve doğru yürümeye başladık. melis umudu kesmiş olsa gerek mesaj atmayı bırakmıştı. belki de bu kadar strese daha fazla dayanamayıp masum bir uykuya dalmıştı. eve vardığımızda ipeğe uyumasını söyledim. tüm gücüyle bileğimden sıkıca tuttu. 'bi daha sakın beni bırakma' dedi. bu şeytan nasıl olurda bu kadar çaresizleşirdi. o an ipeğe karşı olan bütün öfkem kaybolmuştu. sarıldım ve 'bir daha asla sevgilim' dedim. napıyordum? bu kızdan uzaklaşmam hatta kaçmam gerekmiyor muydu? aynanın karşısına geçtim ve kendimi seyrettim. bakışlarım ben gibi değildi. benliğini kaybetmiş, umutsuz bir adamın çırpınışları vardı karşımda.