tıpçı sandığım 46 raporluk sevgilim

ertesi günü melis otobüse binip memleketine dönmüştü ve ben tek başıma kalmıştım. yardım isteyebileceğim kimse yoktu. olsa bile kimse böyle bir şeyin içine kendini atmak istemezdi. cesaretimi topladım ipeği aradım ve yarın görüşmek istediğimi söyledim. ipeği bu kez ne olursa olsun öldürme kararı almıştım. çünkü bunu ben yapmasam o yapacak diye düşünüyordum. tam kafayı yemiş bir paranoyaktan farksızdım. otistik otistik bi ileri bir geri gidiyordum, ağlıyordum. sonra 'ding dong'. kapı çaldı ve her şey yavaş çekimde ilerlemeye başladı. elime bıçağı aldım ve kapıya doğru gittim. kapıyı açtığımda karşımda gördüğüm kişi melisti. şaşkınlığın dibine vurmuştum. melisi memlekete gitti sanıyordum fakat tüm bunları gibtir edin ipek birazdan gelecekti. naptın sen ipek gelecek dedim. umrumda değil ne olacaksa olsun artık dedi. salonda birbirimizle anlamsız bir şekilde bakışıyorduk. ve tekrar kapı çaldı. bu kez gelenin ipek olduğundan emindim.