ilkokuldan akılda kalanlar

okulun kapanmasına yakın durmadan sınıfça pikniğe gidişlerimiz. öyle aileden izin alarak falan da değil. zaten bizimkilere sorsalar babanem en başta "ay, koca koru, iti var kopuğu var" diyerek göndermezdi. beslenme çantamızı aldığımız gibi giderdik piknik yapmaya. öğretmenin cesareti de takdire şayan tabi burada. ya başımıza bir şey gelseydi gerçekten?

neyse, bir gün bu koruda kaybolmamız. (bkz: fethi paşa korusu)

yaklaşık 6-7 çocuk, aynı yerde dönüp duruyor, ancak bilen bilir, o dilrubanın havuzunu bulamıyoruz. bulsak çıkıp okulumuza gideceğiz. öğretmen de yok ortada. en sonunda susuzluktan boğaz manzaralı fakat ağaçsız bir açıklıkta çöktüğümüzü hatırlıyorum. sonunda bulmuştuk öğretmeni, gölgelikler içinde diğer sınıfın süslü hanımları ile çay içmekteydi.