gerçek bir çöküş hikayesi toplanın

poyrazım; sana anlatmam gereken bazı şeyler var
-dinliyorum (beyler tabi aşkım dinliyorum aşkım felan yok, kız aldı toplumsal mesajı ve kendini hazırlıyordu o sıralar)
istanbula gidiyorum, 1.500 kilometre uzağa, yeni şehir yeni bir hayata açılıyorum
-evet
dur araya girme dinle
-tamam
off bunu neden burada konuşuyoruz yani senin evinde, dışarda yapsak daha az kasılırdım ama neyse devam ediyorum dediğim gibi yeni bir hayata başlıyorum, bundan sonra (burada toparlayamadım 5-10 saniye takldım)
-kasma gündüz, ayrılmak istiyorsan söyle anlayışla karşılarım, hayat senin hayatın sana karışamam bunu sana söyledim
evet ayrılalım, ben sana mani olmayayım sen bana olma, unutalım bu defter burada kapansın diyorum
- peki al yüzüğün, yarın kendime yeni hat alıyorum
bende alayım bari
-yok yok senin numaran aynı kalsın, cidden soyutlayacağım seni, çok ciddiyim bir daha adnı anmayacağım anarsam benden huursu yok, şimdi son kez sarıl bana ve gibtir git evimden (beyler bunları gözlerinden yaş aka aka hıçkıra hıçkıra söylüyordu, o an etkilendim ama ciddi anlamda ergen aklımla ayrılmayı kafama koyduğum için ayrıldım, şuan o sözlerini söyleyişi aklıma geldikçe ağlıyorum)

kıza sarıldım, sımsıkı tuttu sarıldı, ciddi anlamda son bi hareket bekledi benden, bende yaptım yapacağımı; neyse benim gitmem lazım

-kendine iyi bak istanbul büyük şehir
gülümsedim ve gittim beyler, arkama bile bakmadım gibtir olup gittim