bir katilin hayatı

izeme doğru yürürken yüzünden alamıyordum gözlerimi
o ise elimdeki kesiğe sardığım peçeteye bakıyor

bi adım daha atarak elimi yüzüme kadar kaldırdım ve o an göz göze geldik

yemin ediyorum yok böyle bişey
ömrümü o karanlıkta geçirebilirim

gözlerine baka baka ilerledim ve yanlarına gelince durdum... özgeye bakarak

- gerçekten çok özür dilerim, umarım sabahınızı berbat ettiğim için beni affedersiniz
- yo yo, iyiyiz biz, jestiniz için de ayrıca teşekkür ederiz
- ben teşekkür ederim geri çevirmediğiniz için

- seni tanıyorum

işte burada büyük sessizlik anı başlıyor
böyle anlarda suratınıza, normal zamanda isteseniz de başaramayacağınız aptalca bir ifade yerleşir
o kadar safvari bi ifadedir ki bu; kim, ne, efendim... gibi soru sorarak başlarsınız aslında anlayıp anlamamazlığa yattığınız bu duruma

- efendim
- seni tanıyorum, yüzün tanıdık geliyordu zaten şimdi hatırladım
- hadi ya, nerden tanışıyoruz, ben hala çıkaramadım
- cüzdanını düşürmüştün, sana geri verdiğimde bana para teklif etmiştin
- haa şimdi hatırladım, siz kızıl saçlı o kızsınız, aslında bu gözleri unutmama imkan yok ama saçınızın renginden anca tanıyabildim

oha lan nasıl bi cümle, nasıl bi özgüven bu amk

- seni daha sonra da gördüm
- efendim
- beni takip mi ediyorsun
özge - izem ne oluyor
- söylediklerinizden hiç bir şey anlamadım
- özge yürü gidiyoruz
özge - izem ne oluyor
- özge kalk
özge - ya izem ne oluyor söylemicekmisin

çıt yok amk bende, sadece içimden geçip dilimin ucuna kadar gelen envai çeşit kelimeyi bastırmakla meşgulüm

ve toparlanma bittikten sonra, o son öldürücü cümleyi beynimin orta yerine saplıyor, ki ondan sonra aklımdan ne geçerse geçsin o cümleyi hep hatırlamak zorunda kalayım.