üniversite de tüm hayatımı değiştiren kadın

Deniz manzarası insana sonsuzluğu hissettirir. sonsuzduk. Sakin olmam gerekiyordu. Eğer beni aldatıyorsa bile bunu zamana yaymalı ve kıllandırmamalıydım.. Lavaboya kalktığında telefonunu bıçağının yanına bırakta değiyorlardı. neden bunu yapmıştı telefonuna dokunup dokunmadığımı merak ettiğinden. Ki onu aradaığımda meşgul olan telefonu sormamak için zor tutuyordum kendimi..

ama bende aldatmış sayılırdım onu, belki de ona karşı beslediğim aşk kusursuz değildi. deniz siyahan çalan maviliği aslında insanları tiksindiriyordu karadenizden ama denizdi sonuçtu. Ekmekti hayattı onlar için.. Ufuğu fark ettim.. Ufuk beyazdı.. Bu zor olurdu bu şehirde.. Ufuk umut demekti ve umut az önce karşımda olan kadın değil "beyaz"dı..

(o an kız arkadaşımla karşı karşıyken bile onu görsem kalkabilirdim, bunu o an bile düşünmüştüm)

Geldi gelişini gördüm telefonuna elini uzattı ama dokunmadı.. yanıma gelmişti tahta balkondan yanımızdaki sarıçam ağaçlarının arasından ileriye baktı benimle..

Ne görüyorsun dedi..
Deniz karanlık ama gelecek aydınlık.. dedim.
Tuhaf bir şey saklayan kadınların gizemiyle sessizce içinden geçmişte de bulanıktı şimdi de.. Ama gelecek beyaz..
(Beyaz diye geçirdim içimden)
Balıklarımız gelmişti. Oturduk.