eve zor girdim ağlamak üzereyim

biliyorum hic titretemedim yüreğini, kalbinide çarptıramadım elimden gelmedi. sevdimde değil hani, öldüm bildiğin. yürüdüğüm yollarda senin yürüdüğün ihtimali veriyor belki yasama sevinci, yoksa neden yasıyorum ki? bi acıklaman var mı? üzülmedim ki. istediğini yap, üzülmedim ki. yürüdüğün yollardan yürür, kapanır ağlarım. içtiğin sigaraların izmaritlerine dudak dayar eskitirim, yeri gelir çöplerini bile karıştırırım evinin. sulamadan kuruttuğun içimin şimdilerde kuraklaşmış toprakları, var olduğunu bilmenin verdiği mutluluğu hazları, kücükken luna parka olan heyecan ve aşkım kadar büyük askım vardı sana, luna parka gidebilmek icin hırsızlık yapmıstım, o denli. bak şimdi sana anlamayacağın bir şey söyleyeceğim sakin kafayla, icin yanıyor ve bitmiyor sana askım, bitmiyor tapma isteğim sana tanrı yok dercesine. anlamadın dimi? biliyorum.

sen bu güzel aşkı hiçe sayarken diyor şair, eli titriyor sonra. kaderim deyip üzülmemiş sonra. yalan kızım yalan. yalan amk. üzülmez mi insan. gözyaslarımla yüzümü yıkayacak durumdayım neden bahsediyosun? ben anlamam seni, ben anlayamıyorum seni canımm derken cümlenin sadece canım bölümüne odaklanan ben ve şimdilerde yerlerde yıkılan ben aynı kişi inansanda inanmasanda. üzülmedim ki. üzülmedim ki.