bugün beynimde tümor olduğunu öğrendim

insan en çok korkunun aslını yaşamaktan korkar... hani ölmek çok büyük korkudur ya, dahası korkuların en esaslısı korkutur, ölüm vız gelir...
neyden korkarız asıl? sevdiklerimizden ayrı kalmaktan, sevilmemekten, umursanmamak ya da insan yerine konmamaktan... asıl bunlar öldürücüdür bana göre, ölüm vız gelir...
neyden umut duyarız asıl? sevdiklerimizin sesini duymaktan, onların gözüne bakıp anlattıklarını dinlemekten, onlar tarafından adam yerine konmaktan ve bu nedenle her türlü duygulanımımızı onlara açmaktan umut duyarız...

misal babanın arabasıyla kaza yapmışsın, ölüyorsun korkudan... ne yapsam, nasıl söylesem diye... dünyanın tüm iblisleri başının etini yer "mahvoldun, bittin" diye... diğer taraftan içindeki umut ışığı her daim yeşil yanmakta ve sana "haydi geç güzel tarafa" demekte... işte bu anda babanın seni sevdiğini, seni önemsediğini hatırlar, "umarım çok kızmaz" dersin...

tam da budur tüm korkuları yenen... sevilmek, sevmek, sevgili olmak, insani tüm duygularla sevişebilme yetisini gösterebilmek... velev ki elindeki bir parça ekmeğin "yarısını" diye bir düşünce hasılsa kafanda(acını paylaşmakla eş değer) meraklanma dost, sen ölmekten dem vurmak bir yana, sevgi fidanlarınla yeşerttiğin ormanına bir bekçi edasıyla bakıp çiçeklerini gözetme günlerine merhaba diyeceksin...

kardeşim, yaratan adımıza konuşmuş asırlar evvel ama bir kezde ben sana onun adına bir şey söylesem, alınır mısın bilemiyorum ama diyeceğim şudur ki; sen bu sanal alemde bile bu kadar "geçmiş olsun" ya da "geber ulan" söylemlerini bile edindiysen hiç tedirgin olma... sen sevgili olmuşsun bizlere, ailene, sevgiline, hayvanlara, kitaplara, müziklere, çiçeklere ve allah'a...

gelecek ne getirir sana bilinmez belki ama bundan sonra bilinen tek şey var ki, seni sevdiğimdir...

acil şifalar dilerim. allah'a emanet olasın...