hayatım nasıl böyle sikildi

bir hafta sonra geceden otobüse binip ankara'ya gittik.. ankara'ya varır varmaz oradan numune eğitim ve araştırma hastanesine geçtik..o gece ve ertesi günün sabahı gerildiğim kadar hayatımda hiç bu kadar gerilmemiştim..ben hastanenin kafeteryasında beklerken kız arkadaşım diğer sevgilisini!! ziyarete gitti.. hayatımın en rezil günüydü panpalar..o gün kendimden ve her şeyden nefret ettim.. aşık olduğum kız bir başka erkeğin yanındaydı.. belki ona da sevgilim diyordu, sarılıyordu,elini tutuyordu.. aklımdan neler geçti o 1 saat içinde inanamazsınız.. bunu yazarken çok utanıyorum, kendimden tiksiniyorum hatta ama içimden 'keşke artık ölse de kurtulsak' diye bile geçirdim.. neyse; 1 saat sonra kız arkadaşım geri döndü, gözleri şişmiş ağlamaktan ama ben o an onun neler hissettiğini anlayamayacak kadar çıldırmıştım.. aptalca sorular soruyordum.. öpüştünüz mü, elini tuttun mu? vs..sonra kız arkadaşım bana içeride telefonuyla çektiği fotoğrafları gösterdi.. çocuk bir deri,bir kemik kalmış..ne öpüşmesi? kanserden bünyesi zayıf düştüğü için ağzında mikrop kapmasın diye takılan maskelerden.. ailesi bile odada, çocuğa uzak bir yerde duruyorlarmış ve kız arkadaşım sadece çocuk çok istedi diye elini tutmuş bir kaç dakika..