albayım

Ne korkunç değil mi albayım? Evet, her şeyi
zaman bu duruma getirdi. Aslında zamandan korkuyordum; günlerin birbirine
benzemesini bu yüzden istiyordum. Bu nedenle yaşamıyordum, değişiklik
istemiyordum. Beni zaman mahvetti albayım. Zamanla buluyor insan formunu. Her
şey zamana bağlı: Yetmiş beş yetmiş altı yetmiş yedi derken insan ölüyor.
Zaman her şeyi hallediyor değil mi? Her sözün hesabını sordum ondan, hiç bir
sözün hesabını vermedim. Çünkü ben canavardım albayım, insan etine susamıştım.
Çiğ et yemek istiyordum. işte sana çiğ et: Midene oturdu. Fakat ben,
gerçekten yanaydım; bu nedenle midem bozuluncaya kadar devam ettim. Onun gibi
kendimi korumadım. Şimdi de beden hareketlerimi yapıyorum, karın adelelerimi
kuvvetlendiriyorum. Gelecek sefer herkesi çiğnemeden yutacağım. Çünkü taş gibi
sertleşti midem. Geriye doğru dönelim, karın adelelerini görelim: Bir iki üç
dört. işin başına dönelim. Beni istemedi, yeter artık dedi. Fakat onu ben
kovdum. Çünkü as en bilirsiniz ki, en iyi savunma saldırıdır. Ben yamyamım
albayım: Çiğ etten -insan etinden- midesi bozulan bir yamyam. Acıklı bir
yamyam değil mi? işte benim dramım albayım! Zaman her şeyi bozuyor albayım.
Ona kendimi göstermek istedim ve sonra da acıklı görüntümü örtmek için
meseleyi gürültüye getirmeğe çalıştım. Fakat hatırlamıyorum albayım., Allah
kahretsin hatırlamıyorum. Bir takım bağırmalar, ağlamalar duyar gibiyim; bir
öfkenin, sebepsiz bir öfkenin yükseldiğini görür gibiyim. Peki ne yaptım? Ne
söyledim?