gececi tayfa muhabbet ceviriyoruz amk

gitmeyi abartmak

Seninle hiç hayal kurmadık, pembe panjurlu evimiz hiç olmadı bizim. Belki en kışkırtıcı yanıydı gerçekçilik, sonunun olduğunu bildiğimiz ama sona ulaştığımızı fark etmediğimiz hikayemizin. Rastgele atılmış iki gömlek gibi, kırışık ama işe yarar mıyız hala? Bir gün birbirimizi tekrar giyer miyiz gözlerimizin ışığının söndüğünü düşündüğümüz bir anda? Bak gör… ben gece yoklamalarını atlatmayı da başaracağım. Yoktan var eden Allah, varı yok etmeyi de biliyor. Sensiz olmaz diyordum, olduruyor.

Kaç kişi biliyor bana gereksinimini? Kaç kişi biliyor omuriliğimin sana eğilimini? Herkese her gece farklı yalanlar üretmekten ve bu yalanların saçaklarında terlemekten tutuldu nutkum. Onuncu köyün limanına daha demir bile atamadan kovuldum. Nesin sen? En tepesinde dağların, rüzgarları içip bana esen peri misin? Beni bir yaprağın üzerinde konaklatacak kadar cesaretli, bensizlikte esaret pelerinini üzerine giymeyi tercih edecek kadar adıma serzenişli misin? Biliyorum, gitmelisin. Canını yakıyor belki koynunda benden bile sakladığın dün. Tamam bazen gitmek gerekir ama sen abarttın, beni de zütürdün…