o sabah evden çıkarken

sıçmamıştım. rutin bi hareket olmasına rağmen yapmamıştım o gün. başıma geleceklerden haberim varmış gibi bi huzursuzluk kapladı içimi. sıçmalıydım.hatta girip bi kaç defa zorladım ama nafile. olacaklara boyun eğerek çıktım evden. gelirken belki okulda sıçarım diye abdullah amcadan peçete bile almıştım. okula gelmiştim.ilk 3 ders sorun çıkmadı ama dördüncü saat kuru, lanet olası bi sancı girmişti karnıma. evet ilk artçı sarsıntılar başlamıştı. fakat devamsızlığım çok olduğu için kaçmaya yanaşamıyordum. geçer diye bekledim büyük bi endişeyle.ama hayır akacak kan damarda durmuyordu.bi anda sancı başladı. sıçacaktım.hemen eve gitmeliydim. okulda yapamazdım. buna cesaret edemiyorumdum.ve müthiş bir deparla eve doğru koşmaya başladım. evremdeki hiçkimseyi görmüyor, hiç bi sesi duymuyordum. dünya umrumda değildi. sıçmak üzereydim ve yetişmeliydim. binaya gelmiştim allahtan asansör 0 daydı. hemen bindim. asansörde kemerimi, düğmemi ve iplerimi açmıştım. montumu çıkarmıştım. kapıyı delice çaldım. anneminpanik olduğunu anlamıştım ama umrumda değildi. çanta,mont hepsini bitarafa atıp tuvalete doğru koştum ,kurtuldum diye düşünürken o da ne!hiç planda olmayan bişeydi bu.olmamalıydı bu.tuvalet doluydu.eve kadar koşup tuvaletin önünde altıma sıçamazdım. kardeşime hemen çıkmasını söyledim. çıkmak üzüreyim bekle dedi. bekleyecek zamanım yoktu. çok düşündüm.onu yapmak istemiyordum ama başka bi çarem yoktu. kararımı verdim ve hayatım boyunca unutamayacağım o cümleyi kurdum:

not: % de 100 yaşanmış olaydır merak edilirse devdıbını editliyicem