seygiliye mektup

Merhaba Sevgilim,
Eğer bunları okuyorsan bir şekilde yazma cesaretini bulmuşum demektir ki bu benim için iyi bir şey aferin bana. Beni pek tanımıyorsun fakat anlamaya başladığından eminim. Yazı yazmanın benim için ne kadar zor olduğuna dair konuşup durmaya meyilliyimdir. Ama bu bugüne kadar yazdığım en zor şey. Bunu söylemenin hiçbir şekilde kolay bir yolu yok. Öylece söylüyorum o yüzden : birisiyle tanıştım ki bu kazara oldu yaşam tarzıma uygun rastgele bir şeydi bu arandığımı söyleyemem hazırlıksızdım. Kusursuz bir fırtınaya tutulmuş gibiydim. O bir şey söyledi , sonra ben başka bir şey. Ardından bildiğim tek şey hayatımın kalanını tam bu konuşmanın ortasında geçirmek istediğimdi. Geriye içimi yakan o his kaldı. Beklediğim kişi o olabilir. Kaçığın teki olduğunu söyleyebilirim. Bir şekilde gülümsetiyor beni. Fena halde nevrotik. Dikkat isteyen harika bir uğraş gibi. O, sensin. Bu iyi haber. Kötü haber ise seninle ve korkudan altıma ettiren bu meselelerle tam şu anda nasıl bir arada olabilirim bilmiyor oluşum. Çünkü hemen şimdi seninle olmazsam hayatın içinde bir yerlerde kaybolup gideceğimi hissediyorum. Dönüşlerle, kıvrımlarla dolu kocaman berbat bir dünya bu. Ve insanlar bazı anları yok sayarak, ıskalayarak geçiştirmenin yolunu bulmuşlar. Ama bazı anlar her şeyi değiştirebilir. Aramızda neler oluyor bilmiyorum. Üstelik sana benim gibilere neden yok yere bel bağlaman gerektiğine dair söyleyecek bir şeyim de yok. Ama kahretsin o kadar güzel kokuyorsun ki… Yuva gibi. Ve öyle güzel kahvaltı hazırlıyosun ki. Ve en önemlisi her türden hayvan sevgisiyle dolusun. Bunlar ele avuca gelir nedenler değil mi?
Hoşcakal
Güvenilmez insan ben