bi fotoğraf çekilebilir miyiz

bilgisayarımın ekranındaki, bundan iki gün önce çektirdiğimiz fotoğrafa bakıyorum. bir yandan külü neredeyse düştü düşecek sigaramdan derin bir nefes çekiyorum, bir yandan fotoğrafı inceliyorum. ezberlemeye çalışıyorum sanki onu, fotoğrafın başına ne geleceğini hissetmiş gibi. seninle ben yan yana. hüzünlü biraz. gece saat üç civarlarında. bir çorbacıda. ikimizde de alkolden iyice müzdarip, bırakın da kapanalım diye bağıran yorgun gözler. gözlerimizin çığlıklarına inat ikimizde var gücümüzle güzel ve sevimli bakmaya çalışıyoruz kameraya, bu fotoğraf karesi yan yana gelişimizin ilk ve son kanıtı olacakmış gibi. bir daha hiç fotoğraf çektirmeyecekmiş gibi. bir kolumu yüzüme dayamışım, emaneten. aslında sana sarılmak için kullanacakmışım o kolu ama o anda cesaret edememişim, belli. hayret, o anda heyecanımı nasılda saklayabilmişim. yanındayken elim ayağım hep birbirine dolaşır halbuki.

ve ardından deklanşöre basılmış, flaş patlamış, evrenin bizi yan yana getirişi belgelenmiş.

tam acaba o ne düşündü fotoğrafı görünce diye düşünürken senden cevap geliyor. silelim o fotoğrafı diyorsun. aşağıdan çekince biraz toplu çıkıyorum, biraz yukardan çekmek lazım, daha güzel oluyor. hem söz veriyorum, bundan sonra çektirdiğimiz fotoğrafları sonsuza dek saklayacağım.

fotoğraf silmek hiç tarzım değildir halbuki. o anda sözlerin bir diktatörün emri gibi kulaklarımda çınlıyor. iki parmak hareketiyle yok ediyorum onu. ve onu yok ederken inan, hiç titremiyor elim.

ardından mutfağa gidip buzdolabından karton paketteki sütü alıyorum. günün son sigarasına eşlik etsin diye. süt bitiyor, ardından da sigara. tekrar odama gelip incin yatağa atıyorum vücudumu. fotoğraf karesinde de olsa yan yana sonsuza dek var olacağımızı düşünerek gözlerimi kapatıyorum. zaten tıpkı o gece gibi bağırıyorlar kapat bizi diye.

uyuyorum.