nasıl ateist oldum en baştan anlatıyorum

Hayatta birini feda etmeniz gereken zamanlar vardır. Yoksa kazanamazsınız... Kendisi için sizin acı çekmenize göz yuman birisine en fazla ne kadar iyimser bir gözle bakabilirsiniz...
Bir yere kadar haklılık payı verebilirsiniz ama bir süre sonra onu kullanmanız gerekir...
Eğer o kendisi için sizi kullanıyorsa sizde kendiniz için onu kullanmayı bilmelisiniz...

Suat iyi bir çocuktu... Arkadaşımdı. Samimiydik zamanında. Ama o kadar kişi ölürken tek göz yaşı bile dökmemeyi başarmıştı. Yetimdi. Kimsesi yoktu. Biz ona kimse olduk. Arkadaş, dost, kardeş olduk...

Yediğimiz içtiğimiz zamanında ayrı gitmezdi. Her zaman yanımızdaydı. Onun bütün zaaflarını bilirdim. Artık kullanmanın zamanı gelmişti.

Suat’ı yanımıza çekmeliydik. Elimizi ne kadar çabuk tutsakta, onun bildikleri bizden daha fazlaydı. Ve karşımızdakinin ne olduğunu öğrenmek için elinde sonunda onu konuşturmamız gerekirdi.

Kenan’la bu düşünceye varmıştık... Artık uygulamaya geçebilirdik. Suat’ın en büyük zaafı arkadaşlarına çok güvenmesidir. Dediklerini yapar. Özellikle ona zamanında yardım etmişse köpek gibi sadıktır. Ne yaparsa yapsın karşı taraf ona karşı sevgisinden hiçbir eksilme olmaz...