kızların tercih etmediği efendi adam olmak

2 yıl öncemi anlatmışsın. 2 yıl önce bende aynen böyle biriydim ve böyle biri olduğum için kaybettiğimi anladım. 2 yıldır çok mu şey kazandım ? yok. hiç bir tak kazanamadım. çünkü her ne kadar bu anlattığın adam olmaktan vazgeçsem de o binlerden biri de olamadım. kapadım kendimi sevmemeye yemin ettim hissetmemeye. sadece kızlara karşı da değil çevremdeki herkese karşı bir bağ bir dost olmaktan yere düşene elimi uzatmaktan vazgeçtim. dert anlatmaz, dinlemez oldum. zamanla herkes alıştı bu duruma. beni olmadığım biri gibi davranmakla suçlayanlar senin gibi dost arkadaş olmaz olsun diyenler oldu. bazıları gitti bazıları geldi. yeni gelenler böyle tanıdı beni. çizgi film karakteri gibi hiç bir şeyde, hiç bir dertte tasada, sevinçte mutlulukta bir şey hissetmeyen hep aynı bakan aynı düşünen biri olarak. ve bu iki yıldır hayatıma giren kızların hepsinin ortak yönleri var bana karşı. hiç birine ben asılmadım. hepsi kendi rızalarıyla geldiler. hiç birine seni seviyorum demedim, seninle beraber olmak istiyorum demedim, ayrılmak benim için unutmak olur dedim, sen benim için hiç birşeysin dedim. ve öylede davranabildim. ilk 1-2 hafta sen her kızın istediği erkeksin oldum, 3-4 haftalarda ise bağlanamamdan, haber vermememden, onları düşünmememden, onları merak etmememden şikayet eder oldular. daha sonra onlar da aramamaya başladı. ve daha 1 ay geçmeden başlayamamış bu ilişkilerde bitti. şimdi de yalnızım. ama bu sahte oyunlarla uğraşmak istemediğim için. belki de 2 yıldır oynadığım rol artık gerçek olmaya başladığı için. gerçekten de eskisi gibi düşünmüyorum artık. yalnızlığa bu kadar alışmış ve istemsizce sevmiş durumdayım. ama yalnızlıktan kastım sevgilisizlik yada arayıp konuşcak bir kız olmaması değil. anlatmayı beceremiyeceğim bir yalnızlık. en azından şunu söyleyebilirim ki şu anda en yakın medeniyete 10 km uzaktaki dağ evimde tek başıma oturuyorum. ve bunun bana verdiği keyfi, hazzı size anlatamam.