ben canımı sokakta bulmadım ki beyler

valla ben kendim için gitmekten yanayım ama benim sebebim biraz daha farklı.Şöyle ki;

ben şu an üniversitede okuyorum genellikle kısaltmasıyla bilinen. okul önümüzdeki yıl bitecek. benim askerlikte kısa dönem durumu var ama ben mümkünse asteğmen olarak, asteğmense de jandarma komando olarak doğuda, en doğuda yapmak isterim. tip vücut falan da komandoluğa yatkın, yani olmayacak şey değil.

aslında benim bunu istememin vatanı korumak savaşı kazanmak gibi ulvi bir sebebi yok. kafama vura vura onları öğretmek istediler lisede ama ben öğrenemedim. olmadı.

benim olayım heyecan da aramak olmasa gerek. daha farklı bir ortam, daha zor bir ortam. ölüm var birader ölüm. ya sen onu öldürücen ya da o seni öldürecek. askerlik bana birşey kazandıracaksa ölüm korkusu ve öldürme duygusu olacaktır bu yolla. gerçi teknik olarak birini infaz etmediğimiz sürece öldürdüğümüzü pek de anlayamayız karanlıkta kimse net bişey görmüyordur ama herhangi bir durum olabilir, bilemeyiz. yaşasam da bunu insanlara anlatacağımı zannetmiyorum.

aslında güzel bir hayat yolu beni bekliyor olması olası. yani iyi bir iş, para, paranın satın alabilecekleri vs. nicelik açısından bol nitelik açısından değersiz bir hayat beni bekliyor büyük bir ihtimalle. amaç yok, hedef yok, plan yok. (tabii kısa dönemli var ama onlar da yukarıdan bakınca alakasız değersiz)

ben de bu yüzden gideceğim. orda sana bir amaç yüklemiyor olsalar da ordaki yegane amacın hayatta kalmak. en temel iki duygudan birincisi. yarının bugünle az çok aynı geçmesi lazım. daha doğrusu yarını görebilmen lazım. çok fazla doğuya giden, tanıdığım hocalarım oldu. onların hikayelerinde ayrıntıya girmezsek bu vardı. hayatta kalma içgüdüsü. bunu ölmeden denemek isterim. (bu da ironik oldu mk, denersen de ölebiliyorsun, garip)