7 ay tek başıma bir mahsende nasıl kaldım

#1

adem, suat ve ben... bizim üniversite yıllarında arkadaş olmamızla başladı her şey...
baya baya sardı bizim arkadaşlığımız. kısa sürede kardeş gibi olduk.
birimizin canı yansa hepimiz koşardık. hani derler ya üniversite de dostluk zordur.
evet, biz zoru başardık. herkes imrenirdi bizim kardeşliğimize.
adem'e ado deriz biz. yaşca bizden büyüktür. zazadır kendisi ama tam anlamıyla kardeştir, dosttur.
suat ise karadenizli hayvan gibi güçlüydü o büyük kazayı geçirmeden önce 10 kişi yıkamazdı onu.
hepsi benim yüzümden oldu. ben dünyanın en adi insanıyım, keşke hiç ona "gel benle" demeseydim.
Bizim kardeşliğimiz öyle bir şeydi ki! tek birinin gözünden yaş aksa sabahlara kadar dizimizde yatırır dinlerdik onu.
hiç sıkılmadan, bıkmadan, yeter oğlum başım gibildi demeden. yıl 2005 günlerden cumartesi çok iyi hatırlıyorum o günü.
gece deprem olmuş ve hepimiz yurdun bahçesinde toplanmıştık. yurt hasarlıydı zaten. bakımsızdı. maddi durumlarımız iyi olmadığı için eve çıkamamıştık. alt ranzada ben kalıyordum, üst ranza da ado karşı yatakta ise suat... deprem oldu yurt yıkıldı. suatla ben ilk sarsıntı da kendimizi dışarı atabildik. ama adonun uykusu derindir. kardeşimdir. çok iyi tanırım yanında davul çalsan uyanmaz. dışarı çıkanlarla baktık herkes çıkmış yurttan. ilk şoku atlattık sadece suatın ado dediğini hatırlıyorum. gerisi tam bir kargaşaydı. ne ambulansı bekledik ne de yardım ekiplerini... gittik kardeşimizi tırnaklarımızla çıkardık. her şey ondan sonra başladı. keşke o deprem hiç olmasaydı ben o kıza aşık olmasaydım... dostluğumuz hala eskisi gibi devam edebilirdi.