doğuda asker olmak

lan şimdi sabah sabah...
neyse anlatmayacağım ne oldu ne bitti.
yalnızca söylemek istediğim,
van ktm'den uçakla döndüm istanbul'a.
aylarca, izne bile çıkamadan, dağın başında 40-50 adamla beraber yaşayıp, 1 buçuk saat sonra istanbul atatürk havalimanı'na inince çok garip oluyor.
sanki il değil de gezegen değiştiriyorsun arkadaş... o kadar garip!
uçaktan inip metro'ya bindiğimde, bindiğim vagonda bile karakoldakinin 3-4 katı insan olduğunu farkettiğimde hepsi sanki durmuş bana bakıyorlardı.
hayat burada normal seyrinde akıyordu.
sanki yaşadığın her şey bir kabustu da, o tren vagonunda uyandım ter içinde.
hey hat.
oradayken gün sayarsın dönmek için.
buradayken ise bir tarafınızın hep o dağlarda kaldığını farkedersiniz. acı acı, için için özlersiniz o dağları.
allah oradaki kardeşlerimizin yardımcısı olsun.