cok kafam karisik picler yaziyim da rahatliyim

yine cok cok kücükken bir kizin basketbol topunu almistim. bir gün sonra geri verecektim. aldigim günün aksami topu balkona koydum. o gün cok fena bir rüzgar cikti. balkondaki her sey alt üst olmus. bu arada top da ucmus gitmis. bulamadim. ertesi gün kiz sormadi bile, ertesi gün de ertesi gün de... o bunu sormadikca ben ona agib oldum. cocukluk iste. 2-3 hafta sonra geldi yanima, ben heycandan titriyordum. belki de kizarmistim. topum nerde diye sordu. rüzgardan ucmus özür dilerim dedim. gülmeye basladi. sen ne tatlisin dedi. bu kiz benim ilk agib oldugum kiz oldu. cok sonra ögrendim; megersem söyledigim yalani cok sirin bulmus o anda cok etkilenmis. ama ben yalan söylememistim. bir ara bu salak tavirlarimla cok prim yaptim. sonra birden bu benim kisiligim oldu, artik yalan söylüyordum kizlara. cünkü en mantiksiz sey bile olsa hoslarina gidecek bir sey olursa seviyorlardi. cok yalan söyledim onlar da bana söyledi. acaba ilk askim yüzünden hep yalan dolan icinde mi yasadim yoksa benim dünyam böyle mi olmaliydi gercekten. bunu hic bilemedim, bilemem de herhalde.