kendime kızıyordum neden böyleyim diye... dengesizliklerim beni bile yıldırıyordu. böyle hissetmeyi ben istemedim ki.keşke mahvetmeseydim... mirayda içeride ağlıyordur şimdi diyerek daha da çok ağladım.
gözyaşlarım akıyordu, durdurmak imkansızdı... miray her zamanki gibi haklıydı. neden böyleydim ki ben?
of tam bir aptalım...
miray kokuyor yatak. sabaha karşı ben... ben bu yatakta... bekaretimi mi verdim?
biraz yanmıştı canım. korkma demişti miray... kulağıma seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum diye fısıldıyordu parmakları kadınlığımdayken. nefes nefeseydik. emin misin diye sormuştu son kez. hiç olmadığım kadar deyivermiştim.
kendin istedin merve! bu senin kararındı... üzerinde düşünülmemiş, anlık verilen bir karar. miray kokuyor yatak. gözyaşlarımla ıslandı şimdi...
ilerisini gerisini düşünmeden neden hareket edersin ki sen merve?
sırf canı istedi diye bekaretini verir mi insan?
kendime olan savaşımın galibi yoktu.ne yapacağım ben böyle?