allahın adaletine inanmak istiyorum

mutluluk da göreceli bir kavram. ama bunun göreceli olması işte adaletsizlik. zengin adamın lamborghini aldığında yaşadığı mutluluk ile aç bir insanın yemek bulduğu andaki mutluluk karşılaştırılamaz. fakirin mutluluğu giber atar. ama hayatta bir gün daha kalabilmenin garantisinin verdiği mutluluk ile bir lamborghini almanın verdiği mutlululuğu karşılaştırıp oradan da bak işte aç diyorsun ama adamın yaşadığı mutluluk daha fazla demek bir yaratıcıya inanan insanlar(ben dahil) için büyük bir acziyet. allah'ın adaleti için kendi hayatıma baktığımda +larla -lerin dönem dönem dengede olduğunu görüyorum, ki hayat ilerledikçe, nihai sona yaklaştıkça bu dengenin hassasiyeti virgülden sonra 5. basamağa gelecek. yani iyice mutlak sıfıra ulaşacak. peki bu somalideki insanlarda neden böyle değil? bunu ben de bilmiyorum.
şeytan bütün ilahi dinlerde, şeytan olma özelliğini "mutlu insanların inancının kolay olduğunu, zorluklarla mücadele ederken inançların zedeleneceğini" yaratıcıya söylemiş ve insanlara zorluklar yaşatıp inançlı olmadıklarını göstermek gibi bir görev edinmiştir. peki madem öyle, neden somalili çocuklarda deniyor bunu diyebiliriz. şeytanın ya da allah'ın ne zoru vardı onları açlıkla yoklukla sınıyordu ? hayatta zorlukla sınanmayan insan yok. hepimiz zorluk yaşadık. ama yukarıda anlattığım mutluluğun göreceli olması gibi zorluklarımız da göreceli. kimi ailesi playstation almadı diye üzüldü allah'a dua etti, ya da çok sinirlenip kendince allah'a kızdı. kimi sevgilisinden ayrıldı allah'a barışmak için dua etti ya da içip içip böyle hayatın amk diye isyan etti. ama tekrar söylüyorum neden açlıkla sınanıyor bu insanlar ? neden akbaba yanında bekliyor o bebeklerin ? neden böyle bir yolu seçti allah ? insan beyninin düşünebileceği boyutlar çerçevesinde kesinlikle mantıklı ve adaletli değil. umarım cevabı bir gün alırız.

özet : farklı noktalardan baktım, adaleti göremedim. müslümanım fakat şakirt değilim.