beyler aşırı eziğim

vay amk ya panpa hayatı ciddiye alamama bendede var
misal haftaya finaller var, 2-3 dersten kaldım kalıcam ama haaala oturup ders çalışamıyorum.
böyle arkadaş ortamı içinde yalnızım ulan, herkesin yüzüne gülerken içimde fırtınalar kopuyor aslında.
insanlara önem veremiyorum, geçen dedem kalp krizi geçirmiş annemler ağlıyo falan
üzülemedim lan napak kader dedim geçtim. sonra kendi halime üzüldüm ben ne ara böyle oldum diye.
aşık oldum bi kıza ama ufak muhabbetler dışında konuşaamıyorum bile çekiniyorum kızı görünce bu bana bakmaz ulan diye.
aklım sonra başıma geliyo aslında o da bana bakıyodu lan diyorum,
ama kızı bidaha görünce gene bu bana bakmaz amk vay şansıma diyip geçiyorum.
2 3 saat sonra aklım tekrar başıma geliyo.
kızı görünce eriyorum bitiyorum, ama 1 kişinin bile haberi yok bu durumdan.
soruyorum beeyler yalnızlık hiç konuşacak bir insana sahip olamamak mı?
yada yüzlerce arkadaşın yüzüne gülerkek içten içten çürümek mi ?
canım sıkkın ulan, bunları söyleyebileceğim tek bi insana sahip değilim. millete anlatsak bi ay taşak konusu oluruz.
sıkılıyorum, daralıyorum dıbına koyim hayattan bıktım.
ama öyle ölmek istiyom yeeaaa tarzı ergen tribi değil mesele.
hayatıma önem veremiyorum artık, misal eskiden araba kullanırken çok dikkat ederdim ay aman kaza olur bu olur bana bişey olur diye,
yemin ediyorum yani en az 1 yıldır yanımda insan olmazsa en ufak bi dikkat emaresi göstermiyorum trafikte.
zaman zaman ölüme sürüyorum gibi geliyo. başka insanların mutluluklarıyla mutlu olmaya çalışıyorum
insanlar mutlu olsun diye elimden geleni yapmaya çalışyıorum
ama içten içe ölüyorum ulan ben...
ne yapıcam ne edicem bilmiyorum, böyle giderse kızın gözündeki yerimi de kaybedicem.
o farkında değil ama bi bilse ah ne kadar seviyorum onu.
of amk of.
yok la başka anlatıcak kimsem yok sözlük.