çocukluktan kalma vicdan azaplarımız beyler

çok kötü bi olay olmuştu az daha ölüyordu çocuk :( sonra anlatırım.

edit: unutmuşum zeroth hatırlattı anlatıyorum

4 sene önce 8.sınıfa gidiyordum sınıfta bi çocuk vardı umut diye biz 8 kişi çocuğu havaya fırlatacaktık. hani askere gidenlere yaparlar ya havaya fırlatıp tutarlardı biz de öyle yapacaktık. sonra çocuğu aldık havaya fırlattık birincide tuttuk bir daha fırlattık ikincide tutamadık çocuk yere kafa üstü düştü. ama öyle bir ses çıktı ki herkes bakıyor ne düştü diye. çocuk düşer düşmez ayağa kalktı bilinci kapalıydı. bi arkadaş bunu tuvalete zütürürken merdivenlerde bayıldı. sonra annesi geldi çocuğu alıp hastaneye zütürdü. biz çok korkmuştuk tabi acaba çocuğa bişe oldu mu gibisinden. sonra zil çaldı derse girdik. dersin ortasında kapı çaldı. nöbetçi öğrenci geldi müdür çocuğu havaya fırlatanlanları yanına çağırıyor dedi. dedim kesin bişe oldu. neyse gittik müdürün yanına. müdür sinirli sinirli bize baktı. havaya fırlattığınız arkadaşınız beyin kanaması geçirdi dedi. hepimiz çok üzülmüştük. keşke yapmasaydık felan. sonra sivil polisler geldi müdürün odasına ifademizi almak için bizi çocuk şubeye zütürdü. hepimizin ifadesini aldı. neler oldu, neden yaptınız gibi sorular soruldu. ailelerimiz geldi işte neden böyle birşey yaptınız felan. sonra evlerimize gittik. polisler 2 gün rapor almıştı ertesi gün okula gitmedik. polis bizi evden aldılar tekrar çocuk şubesine zütürdü. bu sefer savcı bize sorular sordu . derken savcı bize umut'un durumunun iyi olduğunu söyleyince çok sevinmiştik.
ertesi gün hastaneye ziyaretine gittik. ama göremedik kendisini. kafasından ameliyat olmuş. ağır bir tramva geçirmiş ölebilirdi yani. bu yaşananlar da bize büyük bir ders olmuştu. ve aradan 4 sene geçti. arkadaşın durumu iyiydi son gördüğümde. ama 2 yıldır görmüyorum kendisini...