çocukluktan kalma vicdan azaplarımız beyler

hayatım boyunca sadece bir kez çaldım. o da bir kitaptı beyler. yaş 10. ben kitap çalıyorum. nasıl kültürlü bir bin olacağım o zamanlardan belliymiş. şimdi düşünüyorum da neden böyle bir tak yedim? ya yakalansaydım.

yine 13 falan yaş en fazla. pokemon tasoları dönemi. bir çocuk geldi ayakkabı boyacısı benim tasoları görmüş oynayalım dedi. hiç unutmam çocukta da sadece electrabuzz mı ne o pokemon vardı 10 tane falan. herhalde özellikle onu takas etmiş sağdan soldan.

neyse abi oynadık ve çocuğu tarumar ettim. aldım tasoları. ama çocuk ağlamaya başladı. çocuk dediysem benim yaşımda belki benden büyük bile. lan zaten fakir. hadi ben de fakir bir çocukluk geçirdim de ayakkabı boyuyor eleman. ver tasoları, kardeşim için onlar falan dedi. nasıl bir huur çocuğuysam vermedim ya. eve çıktım. babam duymuş çocuk ona yalvarıyor, geldi bana oğlum ver çocuğun tasolarını. yok baba dedim ben kazandım onları. o kazansa bana vermezdi diye düşünüyorum.

tamam kazandın da amk. versene ya. yemin ediyorum yok böyle bi pişmanlık. şu anda geçmişe dönebilsem tekmetokat girişirdim kendime. alırdım bütün tasoları verirdim elemana. öyle pişmanım.

hacı parasızlık kötü şey ya. gerçekten en taktan durum yani. bir taso bile önemlidir lan çocuklukta. belki çocuğun kardeşi electrabuzzı çok seviyordu. eleman mahalle mahalle dolaşıp electabuzz aradı. takas etti falan. sonra kaybetti hepsini. belki de ben büyütüyorum olayı ama buna köpekler gibi pişmanım.