yarrakovs

sessizce terkettim evi az önce,
mahallenin en karanlık köşesine çöküp ağladım.
burası cehennem diye bağırdım sonra,
burası yangın yeri..
burası büyük bir gib.

şaraplar,
şiirler,
aşık olduğum adamlar,
annem,
ve siz !
herkes huur,
herkes bin..
ve siz !
ölün hepiniz.

çatlamış bir bardak gibi hissediyorum kendimi,
buzlukta çıkarıp, kaynar suyla dolduruyordu birileri beni.
parçalanmak için yaratılmıştım sanki.
oysa gazı bitmiş bir çakmakla ne kadar tutuşturabiliseniz sigara paketinizi,
o kadar üzmüş olabilirdim hepinizi.
üzerime çaresizlikler yıktınız,
üzerime damgalar..
üzerime karanlıklar,
üzerime kimsesizlikler yıktınız,
kaçmak istedikçe avuçlarıma intiharlar bıraktınız.
ölsem döverek diriltecektiniz,
kabul ettim tanrıydınız,
kulluğumu kullandınız.
her seferinde beni taktan bir dine inandırdınız.

oysa sevdim hepinizi,
ve seni de baba !
yüzüme tükürür gibi baktığında bile bana.
ve seni de sevgilim !
yatağındaki sürtük gibi bir köşeye fırlattığında bile beni.
ve seni de hayat !
sevdim hepinizi, çıkarsızca.
arsızca..

aynı köşeden bağırıyorum şimdi,
burası tecavüz sahnesi,
burası ferre film,
çocukluğum,
duygularım,
hayallerim,
umutlarım,
saflığım,
bu da gibtiğiniz hayatım.

ve siz !
beni suçlayan, yargılayan, kınayan, beni sömüren siz.
hepiniz,
beni delirttiniz.

şimdi aynı köşeden ses tellerimi parçalanırcasına bağırıyorum,
ölün hepiniz.

rezerved.