bir holiganın hayatı

ve bana 2 sene gibi gelen o 2 dk geçti, arkadaşı onun hadi yoluna diyeceğinden emin gibi bakıyordu bana. ezici tavırlarla, sanki ben insan değilmişim gibi. size yalan söylemek olmaz, kız cesaretin için tebrik ederim, ama olmaz. dedi. sadece bakakaldım ardımdan gitti o an dedim ki kendime başka semtin çocuğusun oğlum sen, dışlanmışsın, hayatını sen bin ettin, her şey senin elindeydi, kıymetini bilemedin. gibi klagib yakarışlardaydım. (başka semtin çocukları filmini şiddetle tavsiye ederim, film ben bu sözü söyledikten bir kaç sene sonra çekildi. telif mi alsam la acaba?) ardından bakakaldım, kızın yokuşun sonlarına doğru o zamanların meşhur bir cafesi vardı liseliler bilmez, starbucks falan bilinmezdi o zamanlar. oraya girdi kız. aşık olmuşum kardeşim var mı ötesi. ulan dedim ben buna eyvallah çekip gidersem, kendime delikanlı demem. yanlış anlamayın, kıza zorla kendimi sevdirecek halim yok. ama beni tanısa seveceği kanısındaydım. ve bu fırsatı geri tepmezdim, hemen kafamda planlar kurmaya başladım, benim tayfadan en sevdiğim kardeşimi aradım, kardeşim bi durum var gelmen lazım dediğin anda orda olurdu. esaslı çocuktu kerata, şimdilerde hapishanede kader mahkumudur kendisi, hiç bir adli suça karışmadı benim kardeşim. neyse onu çağırdım ve planları kurmaya başladım..