+neden ağlıyorsun?
-sen yokken neler yaşadım bilmiyosun.her seferinde sana gelmek istediğimi, seninle yatıp seninle kalktığımı bilmiyosun. kendimi ne kadar değersiz hissettiğimi bilmiyosun. yanlış anlama canını yakmak için söylemiyorum bunları.

gözlerim doldurmaya yetmişti... ona çektirdiğim acı vicdan azabı çekmeme neden oluyordu.

-sakın ağlama.ben yeterince ağladım. seni üzmek istedim bugün. canın yansın istedim eve adımımı atarken.ama şimdi sakın ağlama, kıyamam senin gözyaşına.
+bu kadar çok sevme beni... korkuyorum.
-sevgi ölçülebilir mi hiç merve? seviyorum işte seni. ötesi yok.
+sana layık olamamaktan korkuyorum.
-ben sana bağlandım.sen yokken bile vardın benim için. kalbimdeydin,bazı geceler yanımdaydın.bak biliyosun çok kitap okumazdım ama hayal evrenine daldım senin sayende... bir çok kitap okudum, içlerinde yaşadım.hem artık boğuşmuyorumda kendimle. neyse sen ağlama sakın.
+neden bu kadar iyisin ya...

tutamadım gözyaşlarımı... sıcaktan ter içindeydik. süt gibi kokardı teri, inanın.ya da bana öyle gelirdi, bilmem.ağlama sen dedi, ağlama...
ve tekrar öpüşmeye başladık... onun teninde kaybolmak bambaşka bir şeydi. günahsa günah ne farkeder ki?kokusunu içime çektikçe kalbimdeki yerini hatırladım.hep varmış meğer,hep kalbimin bir köşesinde büyümeyi beklemiş bir sevgi... o beni öptükçe içimde büyüyordu sanki.
huzur, mutluluk,şehvet, sevgi,merhamet, vicdan azabı hepsi onun kollarındaydı.
gelecek bilinmezlik içindeydi. hayat ikimize ne oyunlar hazırlamıştı bilmiyorduk.

bir yatak,iki minik beden...