hep bi atarim olsun isterdim

gibindirik bi atari ulan o zamanın parasıyla en fazla 5 lira, tüm yaşıtlarımda vardı maddi durumumuz yerindeydi ama çocuk olduğumu bilen yoktu, evde sıkıntıdan patlamak yerine mahallenin ortasındaki boş belediye arazisinde tek başıma top oynardım halamların hediye ettiği futbol topu ile, arkadaşlarım vardı ama yazın o sıcağında benimle gelmek yerine evde atarileriyle oynarlardı, içimden derdim hep ulan benide çağırsada oynasak diye ama bu çok nadiren olurdu. kendi kendime diyordum var bunda bi hikmet ben gelecekte futbolcu olacam diye, evet yaşıtlarıma göre çok iyiydim, benden daha kötü oynayan bir arkadasımın ailesinin desteği ile kayserispor alt yapısına girmesi çok ağırıma gitmişti, ondan daha iyiydim ama destek asla olmadı, hatta top oynamamı yasaklamaya bile kalkıştılar dıbına koduğumun yerinde.

çocukluğumda fiziksel olarak güçsüz olduğum için ayrıca çokçada dayak yedim, dalasana karşılık verdiğim için hergün aq koruyan kollayanım yoktu, şimdi hayvan gibi ağırlık çalışıp vücut yaptım ama şimdide dalaşan yok gibiyim böyle işi.

edit:futbolcu olamadım.

şimdide yıllar sonra bulduğum kızdan ayrılmamı istiyorlar, onunla gelecek düşünüyorsan biz yokuz diyorlar ve bahaneleri sıralıyorlar (ailesi kötü vs.),20 yaşındayım ama ilk sevgilim bu vede çok seviyorum. söyleyin lan siz olsanız ne yapardınız?