insanlar maymundan geldiyse gergedanlar nerden

ilk memelilerin evrimiyle ilgili olarak yalnızca somut verilere sahip olmakla kalmayıp, memelilerin evrimsel geçmişi konusunda belki de öteki omurgalılara kıyasla çok daha fazla bilgiye sahibiz. Elimizde kemirgenlerin, tavşanların, kedi, köpek ve başka memelilerin evrimini gösteren kusursuz geçişimsel örnekler var. Atların evrimi konusunda yeterince belgeye sahip olmamıza karşın, onların akrabaları olan gergedan ve tapirlerin kusursuz fosil örnekleriyle ilgili bilgimiz çok daha az.
At, tapir ve gergedanların ortak ataları Asya’daki geç Paleosen döneme uzanıyor. Nitekim, bu türün ilk örnekleri birbirlerini öylesine andırıyorlar ki, aralarındaki farkı ancak bir uzman dişlerindeki sivri uç ve oyuklardan, kafatası ve iskeletlerindeki belli belirsiz farklılıklardan yola çıkarak ayırt edebiliyor.
Fosil kayıtları Eosen döneminde at, gergedan ve tapir soylarının nasıl ayrıldıklarını gözler önüne seriyor. Örneğin, tapirler yaklaşık yarım metre boyundaki Homogalax gibi hayvanlardan, yaprak yemeye uyumlu dişleri olan ve burunlarında tipik bir çentik bulunan daha büyük hayvanlara dönüşüyorlar. Bu çentik giderek gelişerek sonunda günümüz canlılarında görülen biçimine ulaşıyor.
Gergedanlarla ilgili belgeler ise çok daha ekgibsiz. Eosen dönemin başlarındaki Hyrachyus gibi, köpek iriliğinde canlılar olarak ortaya çıkan bu yaratıkların ilk tapir ve atlardan pek de farklı olmadıkları görülüyor. Bunların bir bölümü zamanla büyüyüp aygırı andırıyor, kimilerinde de koşmaya elverişli ince uzun bacaklar gelişiyor. Bu “koşucu gergedanların” bir bölümü dev boyutlu indricotherlere dönüşüyor. Bu ilk gergedanların hiç birinde boynuz bulunmuyor.
Günümüz gergedan ailesi Eosen dönemin ortalarında Teletacera gibi ilkel yaratıklar olarak ortaya çıkıyorlar. Bu canlılar, çağdaş türe özgü bir özellik olan keskiye benzer üst azı dişi ve sivri alt azı dişi dışında, koşan gergedanları andırıyor. Çağdaş gergedanların dişleri evrim süreci boyunca sayısız değişimlerden geçiyor ve iki bağımsız değişim aşamasında burundaki boynuzlar, üç bağımsız aşamada da şişman yapılı, kısa bacaklı hipopotamsı türler ortaya çıkıyor. Bu türlerin büyük bir bölümü Miosen dönemin sonunda yok oluyor. Afrika ve Avrasya’da yaşamlarını sürdüren türler günümüzde yaşayan beş farklı türün atalarını oluşturuyor.

alıntıdır.