o kapıdan çıkıp gitseydim belki iyi bir hayatım olurdu... geçmezdim belki sırat köprüsünden. düşmezdim belki ateşlerin içine...
şehvet.
hepimizi kendisine esir eden o lanet duygu... hiçbirimizin karşı koyamadığıdır nefs. neyse... kendimi mirayın minik ellerine bırakmıştım. zamanın,mekanın ya da olanların önemi yoktu o an için. sanki büyülüydü.iki dudağın birleşmesi, tenlerin bir olması... iki minik beden için fazla değil mi?kaldırabilir miyiz biz bunları? bilmeden nasıl bir ateşin içine düşüyoruz?
sevişmek nasıl bir histi öğrenmiştim. vücudumda dolaşan elleri, tüylerimi diken diken etmişti. nefesimin kesildiğini ilk defa onun kollarında görmüştüm. anlatılmaz ki.belki yanlıştı, belki hayatımda yaptığım en büyük hataydı o kapıdan çıkıp gitmemek.ama diyorum ya size, hayat bize seçenekler sunar;önemli olan bizim hangisini seçtiğimizdir.ya o kapıyı açıp mirayı arkamda bırakacaktım ve hayatıma devam edecektim ya da o kapıyı kapatıp kendimi mirayın kollarına atacaktım.ben ikinciyi seçtim. merak,şehvet ne dersen de... o kapıdan çıkmadım işte.