1. 26.
    0
    kimseye açıklayamadım beyler. sabah sabah en erken kursa ben geliyordum. daha sonra da onun gelmesini bekliyordum. onun günaydın ı bana artık o kadar anlamlı o kadar güzel geliyordu ki yüzünün bir gülüşü benim bir kaç gün hayatıma anlam katıyordu. başka bir şeydi demetle konuşmak. zaman geçtikçe içimde büyütüyordum bunu. kendine açıklamak istemiyordum.
    çünkü tahiri kabul etmemişti. beni de kabul etmeyip benden uzaklaşmasından korkuyordum. onun bana söylediği bir kelimeye eşşekler gibi muhtaçtım. günüm gün oluyordu. sanki o zamana kadar boşa yaşamışım ya. o zamana kadar mutluluğun kenarından bile geçmemişim de mutluluğu yeni tanıyormuşum gibi.
    ···
   tümünü göster