hayat hikayemi anlatıyorum film gibi

naptın nettin? bi sürü boş muhabbet. sanki 6 aydır görüşmemiş iki arkadaşız. bunca şeyden ve yıldan sonra olacak iş değil. çok yavan ulan bu muhabbet. sen iseviyorum desem mi acaba? saçmalama lan. şaka yaptım lan zaten. kendi kendime savaşıyorum. içimde biri daha var, durmadan konuşuyor huur çocuğu. kalbim mantığımla yarışıyor. aklımdan yanayım. bu saatten sonra, salaklığın lüzumu yok hem köprünün altından çok sular aktı. kendimi potansiyel sapık gibi hissediyorum. yüzüne bakmıyorum, bakarsam, her mimiğinden bi anlam çıkartıcam çünkü.

yol bitiyor nihayet. ayrılma vakti geliyor. telefon numarası istiyor. yapma işte bunu. yok desem yemez. veriyorum mecburen inip gidiyor. 5 dakka sonra çaldırıyor. ardından mesaj geliyor, kaydet diye. ediyorum, can atıyorum aslında da, kendime yalan söylüyorum. ara ara karşılaşıyoruz dolmuşta. iş yerini anlatıyor. örtmen olmuş gelmiş. özel bi okulda çalışıyor. yeni başlamış. beni soruyor söylüyorum napim. gel zaman git zaman temas artıyor. sabah kahvaltı yapıyoruz. bazen de öğlen yemeğe idiyoruz. ama yaşadıklarımızla alaklı tek kelime geçmiyor aramızda. herşey normalmiş gibi davranıyoruz. unutmuşuz sanki. benim beyin yine bulanıyor ama nefretim de depreşiyor arada. şimdi diyorum, affedelim biririmiz dese, beraber olalım dese ne yaparım diyorum. kendimi sınava tabi tutuyorum. muhasebe yapıyorum. negatif, nefretim ağır basıyor. yada ben öyle tartıyorum, tartıda hile var.